dinsdag 8 maart 2016

Tijd voor nederigheid

Dag drie. Zeer bewogen, confronterend, maar het meest van al nederig. Vandaag leerde ik Adi kennen, een negenjarig jongetje van Pakistaanse origine. Ik zag hem voor het eerst op de voedselbedeling in kamp Moria, toen ik vluchtelingen moest tegenhouden die niet in de rij wilden wachten en via de uitgang de tent probeerden binnen te dringen. Ik voelde me net Gandalf in de epische ‘You shall not pass’-scene uit Lord of The Rings. Adi wou ook naar binnen, maar hoe hard het ook lijkt: in het zicht van de anderen kan je niemand toelaten, want dan voelt de rest zich benadeeld. Ik wreef over zijn hoofd en wees naar het einde van de rij. Die was niet zichtbaar. Het voelde ook verkeerd, want het ging hier om een kind. Hij nam het positief op en gaf me een hand, terwijl zijn schoenzool meefladderde met zijn wandelpas. Hij had vier paar sokken aan. Ik kon het zien, omdat ze stuk voor stuk gescheurd waren. Zijn tenen staken er letterlijk uit. In mijn mooiste gebaren legde ik uit dat we daaraan iets moesten doen. Hij volgde me. Om niet te hard te laten uitschijnen dat dit écht niet door de beugel kon -hoewel hij er wel vrede mee leek te nemen- nam ik een route vol hindernissen om de kledijbunker te bereiken. Hij waardeerde het. We sprongen over touwen die tenten rechthielden, klommen op rotsen en liepen langs de dranghekken de loods in. We werden echter tegengehouden door een verzuurde Engelse vrijwilligster, die erop stond dat Adi de opslagplaats zou verlaten. Na kort gekibbel keek ik rond naar schoenmaat 37. De keuze was enorm. Ik nam het mooiste (en nieuwste) paar sportschoenen uit de kast en wandelde ermee naar buiten. 

De leiding heeft ons in het begin van de reis gevraagd niet te huilen in het bijzijn van vluchtelingen. Het brengt hen in een negatieve spiraal die doet terugdenken aan barre tijden. Maar het moment waarop ik me hurkte om zijn sokjes uit te doen en de nieuwe schoenen rond zijn voeten te sluiten; het is onmogelijk te beschrijven hoe nederig ik me voelde, hoe zijn blijdschap mijn verdriet compenseerde, terwijl het normaal gezien andersom zou moeten zijn. Het moment heeft me diep geëmotioneerd. Maar uit respect voor hem liet ik mijn tranen niet rollen. De ouders van de kleine Adi dankten me hartelijk. Na permissie gevraagd te hebben, mocht ik met hem op de foto. Dit is het resultaat.


Verder is kamp Moria een plaats waar families samen gezet worden. De douches en toiletten zijn onhygiënisch, er is slechts één waterpomp en het eten raakt er stilaan op, maar ze trekken zich aan hun familieleden op. 




Na een ontspannend etentje met de groep, vertelde Najida (onze reisleidster) ons dat we ons moeten voorbereiden op zware dagen. Ze bleef vrij vaag, maar door het akkoord dat de EU met Griekenland en Turkije heeft gesloten stijgt het vermoeden dat de mensensmokkelaars er de komende dagen alles aan zullen doen om zo veel mogelijk vluchtelingen de oversteek te laten maken. Over enkele dagen -als Turkije de praktische organisatie van het akkoord op poten heeft gezet- zal het voor hen immers niet meer mogelijk zijn grof geld te verdienen. Er wordt zelfs gezegd dat dit één van de ergste humanitaire weken voor Lesbos zal worden, met uitzondering van oktober 2015. We worden morgenvroeg om half zes paraat verwacht, dus ik ga even slapen. De gedachte dat dit de gemoederen erg hoog kan doen oplaaien maakt me bang. Er zijn hier niet genoeg voorzieningen om iedereen op te vangen, ook al doen we ons uiterste best. Wish me luck. Slaapzacht.

5 opmerkingen:

  1. Good luck Nick ! You'll need it . :(

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Slaap zacht vent, heel veel sterkte en heel veel geluk wens ik je zeker voor de komende momenten en dagen. Trek je op aan je teamgenoten zodat jullie deze grote moeilijkheden allen samen kunnen blijven dragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je zal je wel moe maar toch gelukkig voelen na een dag van inzet voor hulp aan hen die het nodig hebben. Slaap zacht Nick, je verdient het.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bedankt om je verhalen te delen. Heel moedig van je om te helpen in zeer moeilijke omstandigheden.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik wil nog iets toevoegen aan mijn reaktie Nick. Doordat Adi jou zoveel blijdschap en dankbaarheid gaf en bij jou droefheid je overviel geeft aan dat er nog zovéél hoop, liefde en kracht omgaat in het mens-zijn.

    BeantwoordenVerwijderen