Proloog van een vrijwilligersavontuur

Hallo iedereen!

Welkom op mijn blog. Dit is het verhaal van een jonge escapist die zijn waarden en funderingen voor lange tijd zoek was en deze hoopt te hervinden in de extreme situatie die zich momenteel op het Griekse eiland Lesbos afspeelt. Dat was geen gemakkelijke stap, want het zal me confronteren met emotionele dieptepunten die zullen bijdragen tot de persoon die ik in de toekomst zal zijn. Naast het humanitair ondersteunen van Syriërs die mensonterende toestanden hebben meegemaakt, zal ik ook mezelf op een heel andere manier moeten benaderen. Met deze blog hoop ik jullie inzicht te geven in de situatie op het grondgebied en wil ik jullie op een eerlijke manier tonen wat zo'n ervaring met een mens doet. Kortom: dit wordt een blog vol zelfreflectie met een journalistieke toets.

Even de situatie schetsen die zich voor vertrek afspeelde. Ik ben een 23-jarige jongeman uit Antwerpen. Mijn hele puberteit heb ik me gefocust op alles wat met journalistiek te maken heeft, omdat de nieuwe (eigen) inzichten die ik in reportagewerk vergaarde sterk bijdroegen tot mijn groei als individu. Het gaf me voldoening deze inzichten met anderen te delen, zodat de maatschappij op een kritische, doch neutrale manier naar situaties zou kunnen kijken om vervolgens zelf een oordeel te kunnen vormen. Sinds ik bij Gazet van Antwerpen heb gewerkt, besef ik dat de hedendaagse journalistiek slechts het reproduceren van voorgekauwde informatie is. De krant vaart een rechts-lokaal discours, waardoor ik niet mocht schrijven over de gebreken van mijn nationalistische burgemeester; dat werd afgedaan als flauwekul. De focus op het buitenland en grotere problematieken viel daardoor weg. Het heeft me doen inzien dat de ideologie waarvoor ik stond -de vierde én corrigerende macht van een democratie helpen verbeteren- een dikke illusie was. Ik kòn niet laten zien wat zich afspeelde buiten onze huisje-tuintje-kindjementaliteit. Een vergeefse poging om naar Iran te trekken om de vrouwenrechtenproblematiek er aan te kaarten werd me verboden door mijn vader. Ergens begrijpelijk, want hij was ongerust. Maar het deed me twijfelen aan mijn roeping, omdat ik niet de kracht vond zijn mening naast me neer te leggen. Na die teleurstelling had het bestaan even geen zin meer; het was doelloos. Nu, 3 jaar later, besef ik pas dat die onbevredigende situatie voortkomt uit een gebrek aan daadkracht, hoop en voldoening. 

Ik wil wel benadrukken dat ik deze reis niet enkel voor mezelf maak. De humanitaire crisis die zich de afgelopen jaren in Syrië afspeelde heeft me diep geraakt. Ik heb er veel over gelezen en heb me degelijk geïnformeerd naar de geschiedenis tussen de verschillende bevolkingsgroepen in het land, het beleid dat Assad er op dit moment voert en de impact die de Islamitische Staat op de moraal van de bevolking heeft. Mijn fascinatie voor oorlog gaat gepaard met afschuw. Het is een moeilijk dualisme. Enerzijds biedt het wat ik zoek: extreme emotie. Anderzijds is het de hel op Aarde waarbij het leed van fysiek en mentaal geweld mensen traumatiseert voor het leven. Wie zo hulpeloos is dat hij vlucht, gaat er (waarschijnlijk terecht) van uit dat het gras groener is aan de overkant. Het geeft mensen verdriet, maar ook hoop op een betere toekomst. Ik ben erg benieuwd naar de motieven van deze arbeiders, ingenieurs, interieurstylisten en ambtenaren. Om dat te weten moet ik gaan helpen. Om hen niet teleur te stellen, moet ik helpen. Om van migratie een positief verhaal te maken, moet ik helpen. Niet door deze blog te schrijven, maar door hen op te vangen in de barste tijden uit hun leven. Migratie begint bij de gastheer. Hij leidt de gast. Maar zonder begeleiding zal de genodigde zijn eigen gebruiken blijven herhalen in andermans huis. Dat is het moment waarop inburgering faalt. Dat is de kwestie waarin onze ouders hebben gefaald. De jeugd is op dit moment het verantwoordelijkst voor een goede integratie. Het klinkt misschien naïef, maar ik kan niet hulpeloos toekijken hoe mijn familie en vrienden zich tegen een verhaal van hoop blijven verzetten zonder dat ze er iets vanaf weten. Daarom wil ik het met eigen ogen zien, als vrijwilliger voor "Movement on the Ground". Hopelijk draagt mijn kleine steentje bij aan een betere wereld.

Maandag vlieg ik naar het vluchtelingeneiland. De weekplanning ziet er als volgt uit:

• Het schoonmaken van de stranden van achtergebleven reddingsvesten en vuil
• Het verzamelen en wassen van vuile/natte achtergelaten kleding op het eiland, deze wassen en weer distribueren
• Het sorteren van gedoneerde kleding en producten in de opslagplaatsen
• Het opruimen op en om de kampen
• Het distribueren van voedsel en kleding op plekken waar geen hulpverlening aanwezig is

Mijn moeder gaf me de goede raad niet naïef te zijn, maar alles nuchter en rationeel te bekijken. Zoals het een goede ouder betaamt, kent ze haar zoon. Ze beseft dat ze de goedgelovigste telg van de familie ter wereld heeft gebracht. "Geniet ervan, maar zorg dat je ogen op je rug hebt", luidde het. Wel, mam, ik heb mijn voorzorgsmaatregelen genomen. Geen paniek!

Ik vermoed dat we drie dagen vrije tijd hebben. Normaal zou ik deze reis met mijn goede vriend Willem maken, maar hij heeft aan meer prioritaire zaken voorrang moeten geven. Daarom hoop ik op steun van mijn omgeving, ook tijdens de reis, zodat ik deze ervaring achteraf een plaats kan geven. Bedankt om dit epistel te lezen. More to come!

Pace e bene,

Nick