Van wanhoop tot hoop. En andersom.

De eerste dag in het pittoreske Molivos zit erop. Het was een zware tocht hierheen. Om twee uur opstaan, half drie vertrekken om vervolgens de vlucht van half zeven in Amsterdam te halen. De hele autorit heb ik tegen Janna zitten leuteren over een sappige Whopper van Burger King. Op de website van Schiphol stond immers dat het fastfoodrestaurant non-stop draaide en het was al een tijdje geleden sinds we voor het laatst hadden gegeten. U weet, beste lezer: de liefde van de man gaat door de maag. Dikke merci, lief, om me veilig af te zetten.

Eenmaal ingecheckt liep ik snel voorbij de fancy souvenirwinkels, een parfumshop en het toilet; naarstig op zoek naar een stuk vlees om mijn tanden in te zetten. Helaas. Burger King, McDonalds en Sbarro hadden hun wekker te lang op snooze gezet. Ik wendde me dan maar tot een chocoladewinkel om er Belgische lekkernijen te kopen die ik vervolgens zou uitdelen aan de Oosterse kinderen die mijn pad zouden kruisen. Twaalfmiljard soorten Bulgaarse, Braziliaanse en -uiteraard- Nederlandse chocolade, maar geen Côte d’Or. 

Conclusie: vertrouw nooit op de noorderbuur van het goeie ouwe België.

Eenmaal op de vlieger woog Sunwebs verklaring van ‘de flopreis’ niet op tegen de realiteit. De hele cabine was gevuld met (veel te) opgewekte mensen. Zeker voor een maandagochtend. Ik moest foto’s nemen van vrouwen verkleed als clown, dozen helpen dragen die drie passagiersstoelen innamen en werd verder omringd door koppels die vol spanning door het raampje probeerden te turen zonder een woord tegen elkaar te zeggen. Het was een dolle rit. Gelukkig snelde het zandmannetje snel toe.

De stem van een hese stewardess trok me uit dromenland. We waren geland. Vijfentwintig graden, volle zon, prachtige natuur en de nood aan een bittere sigaret. Het was orgastisch. Jammer dat we nog anderhalf uur op een bus moesten zitten, maar ook dat bleek achteraf een spannend avontuur. We zagen wilde flamingo’s, berggeiten en doortrekkende vogels. De reisgids vertelde dat er een zwarte ooievaar op het eiland leeft. De Griekse (moderne) mythe luidt dat men een wens mag doen als die voorbij vliegt. Ik leerde er Jennie kennen, een goedlachse deerne die mijn oma kon zijn. We verblijven met enkele anderen in Villa Elpiniki: een prachtig appartementencomplex met een reusachtige tuin, bloeiende olijfbomen en wilde katten met een tam kantje.

Volledig onvoorbereid werden we allen om drie uur verwacht voor een lunch op kosten van de organisatie. Pasta met vis genoot mijn voorkeur. Het bleek een goede manier om een groepssfeer te creëren. Een sfeer die al snel omsloeg naar collectief individualisme bij het aanschouwen van een berg reddingsvesten. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. De stilte die zich over het gezelschap voltrok was oorverdovend. En ook ik had moeilijkheden om dit een plaats te geven. Zeker wanneer onze gids vertelde dat dit geen reddingsvesten, maar zinkvesten waren. Ze absorbeerden het water en joegen de drager de dood in. Afgrijselijk. Het heeft me doen inzien dat ik niet naar het front moet om de oorlog mee te maken. Dit beeld IS oorlog. Het omvat alles. Van wanhoop tot hoop. Was de zwarte ooievaar op dat moment maar voorbij gevlogen…

Gelukkig zitten er veel goede zielen op het eiland, waaronder Cookie. Zij is een hulpverleenster die zelf een hotel renoveert om er vluchtelingen tijdelijk in te huisvesten. Het voelt er aan als thuis. De warmte die van haar afspatte gaf me meteen een opkikker. Een deel van de groep zal haar de komende week gaan helpen, zodat degelijke opvang kan verzorgd worden voor een korte periode.

Morgen begint het écht. Om negen uur op post. Geen idee wat we gaan doen, maar het wordt sowieso een uitdaging. Fingers crossed!

Pace e bene,

Nick